Jaśliski Park Krajobrazowy zajmujący powierzchnię 20,9 tys. ha, chroni górne dorzecze Jasiołki, piękne krajobrazy i środowisko przyrodnicze o wysokim stopniu naturalności, a także walory kulturowe związane z dziedzictwem Łemków.

Więcej na www.parkikrosno.pl

Park Krajobrazowy Doliny Sanu (35 635 ha) – stanowi otulinę BdPN od strony północno-wschodniej i obejmuje dolinę Sanu od jego źródeł aż po Jezioro Solińskie, górskie pasmo Otrytu oraz masywy Magury Stuposiańskiej, Dwernika-Kamienia i Jeleniowatego. Od południa graniczy on z Bieszczadzkim Parkiem Narodowym, a od zachodu z Ciśniańsko - Wetlińskim Parkiem Krajobrazowym.

Park obejmuje północne fragmenty Gór Sanocko - Turczańskich przechodzących w Pogórze Przemyskie. Przez południowo - wschodnią część Parku przechodzi granica głównego europejskiego działu wód, oddzielającego zlewiska Bałtyku i Morza Czarnego. Wody do Morza Czarnego z terenu Polski zbiera Strwiąż wypływający ze stoków góry Berdo, doprowadzając je do Dniestru.

Osobliwością Parku są licznie występujące słone źródła, o których w swoim dziele "O ziemiorództwie Karpatów i innych gór i równin Polski" pisał Stanisław Staszic. Znaczne ich zagęszczenie znajduje się w obrębie szczytu Na Opalonym. Naliczono 78 potoków, które odprowadzają wody o różnym stopniu zawartości soli. Nie tylko solanki ukryte są pod powierzchnią ziemi. Znane są złoża roponośne ciągnące się pasmem od Brzegów Dolnych i Lodyny przez Ropienkę, Wańkową i Leszczowate po Witryłów, Temeszów i Obarzym.

Park Krajobrazowy Lasy Janowskie położony jest na terenie dwóch województw: lubelskiego i podkarpackiego. Chroni unikatowy krajobraz leśny z bogatymi ekosystemami m.in. stawowymi, bagiennymi i leśnymi. Stanowi ostoję dla licznej zwierzyny, a w szczególności ptaków, wśród których wystepują zagrożone wyginięciem głuszec i cietrzew.

Więcej na www.pklasyjanowskie.pl

Park Krajobrazowy Pasma Brzanki powstał w listopadzie 1995 roku i leży we wschodniej części województwa małopolskiego oraz zachodniej części województwa podkarpackiego, w obszarze Pogórza Karpackiego obejmuje wschodnią cześć Pogórza Ciężkowickiego, między dolinami Białej i Wisłoki.

Park położony jest na terenie zewnętrznych Karpat fliszowych, w obrębie płaszczowiny śląskiej. Rzeźba terenu jest bardzo urozmaicona. Charakterystyczne są tutaj znaczne spadki terenu oraz głęboko wcięte doliny potoków. W obrębie najwyższych partii Parku przeważają utwory kredowe (zlepieńce, piaskowce, łupki, margle).

Otulinę o powierzchni 48 914 ha stanowi Przemysko – Dynowski Obszar Chronionego Krajobrazu.

Teren Parku obejmuje obszar łączący Karpaty Zachodnie i Wschodnie. W dolinie meandrującego Sanu, na urodzajnych glebach, rozwinęło się rolnictwo. Przepiękne, niewysokie pogórza o rusztowym układzie grzbietów, poprzecinane kratową siecią czystych rzek i potoków, porośnięte są lasami (64 % powierzchni Parku).

Najpiękniejsze lasy jodłowo - bukowe można podziwiać w wyższych partiach Pogórza - w paśmie Tumicy. Niżej rozciąga się strefa wielogatunkowych lasów liściastych, z dębem, grabem, lipą drobnolistną i klonem. W dolinach rzek i potoków dotrwały do naszych czasów lasy łęgowe z wiązem, jesionem i dębem szypułkowym.

Dominującym zbiorowiskiem roślinnym jest podgórska forma buczyny karpackiej, w drzewostanie której obok buka występuje dość licznie jodła, a także świerk, jawor i wiąz górski. Zbiorowiska kserotermiczne rozciągające się w okolicach Rybotycz i Makowej przypominają kwietne stepy łąkowe. Piękne tereny z torfowiskiem przejściowym i wysokim w Bachórcu, oprócz wysokiej wartości przyrodniczej, są miejscem natchnienia dla wielu malarzy i rysowników.

Park Krajobrazowy Południoworoztoczański utworzony został w 1989 roku. W województwie podkarpackim zajmuje powierzchnię 16 237 ha w gminach Horyniec i Narol (powiat lubaczowski), natomiast 4019 ha położone jest w województwie lubelskim w gminie Lubycza Królewska.

W bezpośrednim sąsiedztwie Południoworoztoczańskiego Parku Krajobrazowego położony jest Park Krajobrazowy Puszczy Solskiej. Dla obu parków otulinę stanowi Roztoczański Obszar Chronionego Krajobrazu.

Park obejmuje najbardziej wysunięty na wschód w granicach Polski, fragment Roztocza. Zróżnicowana budowa geomorfologiczna dodaje Parkowi niezwykłego uroku. Występują w nim garby, płaskowyże, pagórki, wąwozy, doliny, kotliny i padoły.

Najwyższym wzniesieniem Parku jest Wielki Dział (395 m n.p.m.), natomiast Okrągły i Długi Goraj mają wysokość 390 m n.p.m. Wielkim bogactwem Parku są zwarte kompleksy leśne pokrywające jego powierzchnię w 64%.

Fragment Parku Krajobrazowego Puszczy Solskiej utworzonego w 1989 roku, położony jest w północno-wschodniej części województwa podkarpackiego w gminach: Cieszanów i Narol w powiecie lubaczowskim na powierzchni 7.675 ha.

Pozostała jego część o powierzchni 21.303 ha zlokalizowana jest w województwie lubelskim w gminach: Józefów, Susiec, Łukowa i Obsza w powiecie biłgorajskim.

Park obejmuje lesiste, południowo-zachodnie wzgórza części krawędziowej Roztocza Środkowego oraz fragmenty rozciągającej się u jego stóp Puszczy Solskiej. Rzeźbę terenu kształtują niewysokie wzniesienia (do320 m n.p.m.), wydmy, liczne bagna i torfowiska. Powierzchnia Parku w 85% porośnięta jest lasami. Są to głównie bory sosnowe, buczyna z dużym udziałem jodły oraz olsy. Duża różnorodność siedlisk znalazła swoje odbicie w bogactwie gatunków tworzących runo, z których ok. 40 podlega ochronie gatunkowej, m.in. rosiczka długolistna, bluszcz pospolity, podrzeń żebrowiec, widłak wroniec i spłaszczony, listera jajowata, kosaciec syberyjski, storczyki. Wielkie kompleksy leśne, tereny podmokłe i stawy są ostoją dla wielu gatunków zwierząt. Z najważniejszych ptaków należy wymienić perkoza rdzawoszyjego, bociana białego i czarnego, błotniaka stawowego, głuszca, cietrzewia, pliszkę górską.

Rezerwat przyrody Zabłocie utworzony w 1999 roku na terenie gm. Głogów Młp., Kolbuszowa, Sędziszów Młp., Świlcza. Kompleks stawów w Porębach Kupieńskich położony jest w jednym z najbardziej naturalnych fragmentów Puszczy Sandomierskiej. Zbiorniki hodowlane zabudowano jeszcze przed II wojną światową. W latach powojennych gospodarowało tu Państwowe Gospodarstwo Rybackie z Kolbuszowej. W połowie lat siedemdziesiątych stawy przestano eksploatować gospodarczo. Część z nich, po spuszczeniu wody, zaczęła zarastać lasem. Obecnie akweny są własnością prywatną i spełniają swoje dawne funkcje. Pewne ograniczenia wynikają jednak z faktu, że utworzono tu rezerwat przyrody. Ochroną objęto stawy oraz otaczający je kompleks lasu dębowo-sosnowego.

Rezerwat powstał dlatego, że na tym terenie stwierdzono występowanie wielu gatunków ptaków wodnych, w tym zagrożonych wyginięciem. Możemy tu zobaczyć np.: bociany czarne, perkozy, kureczki nakrapiane, łyski i wiele gatunków dzikich gęsi i kaczek. W okolicy polują bieliki, orliki krzykliwe i trzmielojady. Występuje tu także wiele gatunków gadów i płazów, w tym: zaskrońce, padalce, kumaki nizinne i ropuchy szare. Wędrując groblami i leśnymi duktami bardzo często możemy spotkać m.in.: jelenie, sarny, dziki, bobry, lisy i jenoty. Czasami pojawiają się także łosie i wilki. Z roślin chronionych w rezerwacie i jego pobliżu występują: pióropusznik strusi, rosiczka okrągłolistna, mieczyk dachówkowaty, długosz królewski, wawrzynek wilczełyko i storczyki (buławnik wielkokwiatowy, kruszczyk błotny i gnieźnik leśny).